Ne Bu Samimiyet?

Semt kültürünün son demlerine yetişmiş birisi olarak kesin olarak söyleyebilirim ki her mahallenin ünlü ve kendisine ait bir köpeği vardı. Köpeklerin isimleri farklılıklar gösterirdi bunların içinde en yaygın olanı araptı. Bunun dışında " haydut , çomar , karabaş " şeklinde örnekleri çeşitlendirmek mümkün. Başlı başına üzerine kitap yazabileceğim bir konuda bu köpeklere seslenme şekilleridir. Anadoluda en azından benim gidip gördüğüm yerlerde ıslık çalmakla yetinirler genelde. Fakat ben büyüdüğüm yerde mahallemizdeki abilerden değişik şeyler öğrendim... Köpeği tutturma kavramı vardı mesela fütütütütütü falan yapınca hemen hepsi kovalardı. Onun dışında deyaaa , aravareya düü kıs kıs kıs kıs gibi manasız ve muhtemelen zamane gençlerinden birkaçının kabaetinden uydurduğu kelime bile diyemeyeceğim harf grupları vardı. Bunlar köpekler tarafından anlasılırdı ve bir lisan olduğunu düşündürüyordu bana "Köpekçe".
Sokağımızda yaşayan "arap" isimli köpeğe biz mahallenin maki boylu çocukları olarak arap arap arap diye küçük bir kız çocuğunu andıran sesimizle seslenirken mahallede sözü geçen bir abi çıkagelir ve karakteristik ses tonuyla Arrrraaappp derdi. Bu ses tonu abinin arapla çok daha eskiye dayanan bi geçmişi olduğunu ispatlardı bizlere. Mahalledekiler zaman zaman hırlayan araptan rahatsız olsalarda hırsızları uzak tutar mantığıyla yıllarca beslediler. Günün birinde arap başını alıp gitti belkide bişeylere kızdı bilinmez. Kuyruğuna teneke bağlayanlara kızarmıydıki acaba...
Sokaklarda büyümüş çocuklar köpekler kadar kedilerlede yakın arkadaştır. Genelde kedilerle psikopatlık seviyesinde muattap olunur ama yinede kayda değerdir. Pisi pisi diye çağrılan minnoşlar tekmeyle akranlarım tarafından fırlatılırdı. Tabi aramızda ağaçta kalan kedileri ordan kurtaran hayvan severler de yoktu diyemem. Ama sanırım satanist hareketin çıkış noktasına kısmen şahidim(!)
Son olarak unutamadığım bir ayrıntı. Yakalanan sineklerin ayaklarına ip bağlamak. Benim tanıdığım iki kişi vardı ve bu konuda kurumsallaşmışlardı. Birisi evde bağlanan ipleri yapardı diğeride bunları hayvanlara takardı. Biz yakaladığımız sinekleri bu zanaat sahibi arkadaşlara götürürdük onlarda ayaklarına ip takarlardı. Bu şekilde sineğimizi gezdirebilirdik. Severdik onu arkadaş olurduk. Galiba onlar bu işi yapan son kişilerdi ondan sonra meslek öldü kapitalizm umarım bunuda seri üretim yoluyla çözer(!)
Küçükken salakmışım dedirten şeyler genelde hoşa giden şeylerdir. Herzaman cebimde taşıdığım bu anılar yazıya dökerken çoğaldıkça çoğaldı sanırım saatlerce yazabilirim.. Belkide dayanamam devamını yazarım daha sonra ..